کتاب کافکا در ساحل

معرفی کتاب کافکا در ساحل

کتاب کافکا در ساحل از برجسته‌ترین کتاب‌های نویسنده‌ فرهیخته ژاپنی، هاروکی موراکامی است. این کتاب داستان دو شخصیت متفاوت است که در موازات هم حرکت می‌کنند.

کافکا که پسری ۱۵ ساله‌ است و به علت یک پیشگویی عجیب از خانه فرار می‌کند و آقای ناکاتا پیرمرد آرام، مهربان و عجیبی که به علت اتفاقی شگفت‌انگیز در بچگی دچار نوعی عقب‌ماندگی ذهنی شده‌ است اما حاصل این حادثه به دست آوردن توانایی صحبت با گربه‌هاست!

بخشی از داستان به کافکا و زندگی او می‌پردازد و بخش دیگر به آقای ناکاتا. رمان کافکا در ساحل (Kafka On The Shore) در عین دو پارگی دارای وحدت مضمون است و تمام حوادث حتی کوچک‌ترین و جزیی‌ترین آن‌ها به هم مرتبط هستند. شاید چیزی که آثار موراکامی و به ویژه این رمان را جذاب می‌کند استفادهٔ نویسنده از عناصر فرهنگ بومی ژاپنی است. با خواندن این رمان در عین لذت بردن از پیشرفت داستان با عقاید و رسومی آشنا می‌شوید که مختص مردم ژاپن است و در درون آن‌ها نهادینه شده: اعتقاد به پیشگویی و غیب‌بینی، وجود دنیاهایی ورای دنیای ما، حرکت بین گذشته و آینده و خاطراتی که هرگز کهنه نمی‌شوند و در موازات زندگی روزمرهٔ ما جریان دارند و… هزاران تابوی فرهنگی دیگر که به خوبی و در کمال هنرمندی در لا‌به‌لای داستان گنجانده شده‌اند.

همانطور که می‌دانیم هاروکی موراکامی (Haruki MuraKami) تقریبا در تمامی کتاب‌‌هایش از آهنگ‌های دلخواهش یاد کرده و نام برخی را از آن‌ها اقتباس کرده است که در جریان داستان نیز اثر آن آهنگ‌ها و موسیقی آن‌ها به وضوح دیده می‌شود. کافکا در ساحل نیز یکی از همین کتاب‌ها می‌باشد.

جملات برگزیده کتاب کافکا در ساحل:

– گوش کن… هیچ جنگی نیست که به همه‌ی جنگ‌ها پایان دهد. جنگ در جنگ رشد می‌کند.
– اگر تو مرا به یاد آوری، دیگر برای من اهمیتی نخواهد داشت که سایرین فراموشم کنند.
– زندگی بدون یک‌بار خواندن هملت مثل زندگی‌ای است که تمام آن در معدن ذغال بگذرد.
– وقتی بعدا خودمان را امتحان می‌کنیم، متوجه می‌شویم همه‌ی معیارهایی که با آنها زندگی کرده‌ایم به درجه دیگری ارتقا پیدا کرده و دنیا راه‌های دور از انتظاری را به روی ما باز کرده.

در بخشی از کتاب کافکا در ساحل می‌خوانیم:

احتمالا همیشه آن‌جا بوده، جایى پنهان بوده. اما وقتش که برسد، در سکوت بیرون مى‌زند، باعث مى‌شود هر سلول بدنت یخ بزند. در آن سیلاب بى‌رحم غرق مى‌شوى، سعى مى‌کنى نفس بکشى. به هواکش نزدیک سقف مى‌چسبى، تقلا مى‌کنى، اما هوایى که موفق مى‌شوى فرو بدهى، خشک است و گلویت را مى‌سوزاند. آب و عطش، سرما و گرما این عناصرِ به ظاهر متضاد ترکیب مى‌شوند تا به تو هجوم بیاورند.

دنیا فضایى عظیم است، اما فضایى که تو را در خود جاى بدهد و لازم نیست زیاد بزرگ باشد هیچ‌جا پیدا نمى‌شود. تو دنبال صدایى هستى، اما چه نصیبت مى‌شود؟ سکوت. دنبال سکوت مى‌گردى، اما مى‌دانى چه مى‌شود؟ تنها چیزى که مدام و مدام مى‌شنوى، صداى این نشانه است. گاهى این صداى پیامبرگونه دکمه‌ى پنهانى را که در اعماق مغزت پنهان شده، فشار مى‌دهد.